Ons kantoor staat een man bij wiens kinderen ontvoerd zijn.
Na een eerste veroordeling tot 4 jaar gevangenisstraf volhardt de moeder in de boosheid en werd ze afgelopen maand een tweede keer veroordeeld tot 5 jaar gevangenisstraf.
Hieronder kan u het artikel vinden dat de pers hierover schreef.
Heeft u vragen over parentale ontvoering, dan kan u ons steeds contacteren voor een afspraak, hetzij per mail via info@advocaten-leuven.be dan wel telefonisch op nummer +32 16 30 14 40.
Moeder krijgt vijf jaar cel voor ontvoering, maar dat brengt Stefaan (44) niet dichter bij zijn kinderen: “Ik heb de hoop opgegeven”
Voor Stefaan Van Rumst (44) uit Lokeren is het ondertussen al zes jaar geleden dat hij zijn eigen kinderen nog zag. Een jaar ervoor vertrok zijn ex naar Polen met hun zoon Jan (14) en dochter Natalia (12), ondanks dat hij een week-week regeling had afgesproken. Zoiets noemen ze in België parentale ontvoering, maar dat kennen ze in Polen niet. Stefaans ex Anna Siedlecka (44) kreeg eerder al vier jaar cel en nu komen er in Leuven nog vijf bij. “Fijn dat ze het signaal geven, maar ik heb de hoop al even opgegeven.”
In 2015 verdween Anna samen met Jan en Natalia naar Polen. Stefaan en Anna hadden nochtans een co-ouderschap afgesproken met een week-week regeling. “Ze deed alles om die afspraak te dwarsbomen”, zegt Stefaan. “Ze kwam ze halen van school als het mijn beurt was of hield medicijnen van de kinderen achter. De rechtbank had haar al gewaarschuwd dat ik het volledig hoederecht ging krijgen. In de zomervakantie ging ze naar Polen met de kinderen, en ze is nooit teruggekomen.”
In België werd al snel geoordeeld dat het ging over parentale ontvoering en dat de kinderen moesten terugkomen. In Polen hadden ze daar geen gehoor naar. “De rechter zei dat mijn zoon schade zou oplopen door terug te keren naar België”, vertelt Stefaan. “De laatste keer dat ik ze zag, was bij een psycholoog in Polen. Op een zeker moment lachte Natalia naar mij. Mijn zoon zei toen in het Pools dat ze hadden beloofd om papa niet leuk te vinden. Ze waren toen al volledig gebrainwasht.”
Alimentatie
De Belgische rechtbank beriep zich op het Europese Verdrag over kinderontvoeringen uit 1980. Stefaan vertrok direct naar Polen om zijn kinderen te halen. “Toen ik aankwam op haar adres, was er geen spoor van Anna of de kinderen. Ze was duidelijk op voorhand getipt.” Pas drie jaar later kreeg Stefaan nog eens nieuws van de Poolse rechtbank. Polen laat de kinderen niet vertrekken naar België. “Het is ook een politiek spelletje omdat de regering anti-Europees is”, zegt Stefaan. “Zolang dat niet verandert, heb ik geen hoop meer in het Poolse gerecht.”
Ondertussen probeert Anna alimentatie te ontfutselen bij Stefaan. Een echte klap in het gezicht. “De Poolse rechtbank heeft haar al gelijk gegeven”, zucht Stefaan. “Vrijwillig ga ik het alleszins niet geven, maar ik vertrouw de Belgische justitie niet meer. Hopelijk zijn ze even streng voor haar als Polen komt aankloppen.” Het vonnis van de Leuvense rechtbank is niet meer dan symbolisch voor Stefaan. “Ze geven inderdaad het signaal dat mijn ex iets heel fout heeft gedaan, maar meer is het ook niet.”
Weinig herinneringen
Na zeven jaar is Stefaan ten einde raad. “Ergens moet ik de hoop erin houden, maar ik wil mezelf ook niets wijsmaken”, zegt hij. “Jan en Natalia spreken waarschijnlijk geen Nederlands meer. De weinige herinneringen die ze nog hebben van België, zijn helemaal tegen mij gekeerd. Mijn enige hoop is dat Jan en Natalia mij opzoeken via sociale media als ze meerderjarig zijn.”